Wat een rare week, wat een rare, vervelende, onvoorspelbare tijd is er aangebroken.. Anders kan ik het niet zeggen. Ik schreef al eerder hoe de ernst van de situatie met de dag bijna veranderde. Ik denk dat we de komende tijd maar vooral aan de lichtpuntjes moeten denken.
Ik vind het best wel een uitdaging, geen opvang, maar wel allebei moeten werken en kans op een virus.. Ik werk 4 dagen, Bas 5, en de kinderen gaan 3 dagen naar de gastouder. Op donderdag past mijn moeder op, maar het liefst wil ik dat mijn moeder ook hier nu ook even niet oppast, aangezien zij meer risico loopt dan wij. Hopelijk gaat het lukken met thuiswerken, we moeten er maar wat van proberen te maken.
Julia merkt wel dat er wat aan de hand is. Guido krijgt het nog niet zo mee, maar Julia wel. We zouden over 2 weken op vakantie gaan, daar keek ze heel erg naar uit. Maar we hebben haar nu verteld dat heel veel mensen nu ziek zijn en dat de vakantie niet door kan gaan. Ze kan niet naar de opvang dus ze kan niet meer spelen met haar vriendjes. Ze is een beetje uit haar doen. Maar dat zullen alle kinderen nu wel hebben denk ik.
We proberen er wat leuks van te maken thuis. Bas heeft al een mooie tent in de kamer gebouwd waar ze in mocht slapen. Ik heb bellenblaas gekocht, vinden ze geweldig, dus daar kunnen ze buiten lekker mee spelen. Guido fietst op zijn nieuwe loopfiets de tuin door.
Hoe komen jullie de dag door? Aan het werk, thuis of niet? Hoe houden jullie nu alle ballen in de lucht? Hoor het graag in een reactie!
Liefs,
Linda