Vandaag een gastblog van Nataschablogt. Zij deelt een persoonlijk verhaal over haar onvervulde kinderwens. Als het samen goed voelt, kies je er samen bewust voor om de volgende stap in de relatie te nemen, ‘’kinderen’’, vaak naarmate je ouder wordt groeit de wens naar kinderen krijgen en/of gezinnetje starten. Maar wat als het vervullen van die ene grote wens veel moeilijker gaat dan verwacht.
November 2020
Het voelt nog steeds als de dag van gisteren, die positieve test… Na 9 maanden proberen was het dan eindelijk raak, en blij dat we waren, onze wens gaat eindelijk in vervulling, we worden ouders! Helaas sloeg die blijdschap een paar weken later al snel in een hoop verdriet.
Op de dag na onze eerste echo kreeg ik bloed verlies, niet eens bij stil gestaan dat het weleens een miskraam kon zijn, want ja wat lees je nou over miskramen. ‘’precies vrij weinig tot helemaal niks’’
We werden de kamer binnen geroepen en met zenuwen ging ik liggen, ik kreeg eerst een echo via de buik waar ze niks op konden zien, en ze wilde een inwendige echo maken. Ja prima, al kondigde ik wel even aan dat ik sinds vanmorgen dus bloed verlies heb.
Nou daar gaan ze met die staaf naar binnen, en duwen en draaien. Daar kwam dan het woord ‘er is niks te zien, mevrouw’ oh oke, stamelde ik… Half beduusd stond ik op. Vervolgens sprak de gynaecoloog weer en vertelde me dat dit of een hele vroege miskraam is geweest of ik ben nooit zwanger geweest. Dat laatste viel nogal hard binnen, hoe bedoel je nooit zwanger geweest, ik ken mijn eigen lichaam wel hoor. Het is niet dat ik denk zwanger te zijn en daarvoor een echo laat maken. Nee had gewoon een positieve test.
We liepen de kamer uit, mijn man pakte mijn hand vast en liepen naar de auto toe. Eenmaal in de auto, rolde de tranen over mijn wangen. Het was doodse stilte in de auto, toen we thuis kwamen, stortte mijn man helemaal in tranen uit.
Het was kut, herstel ging vlot het was gewoon een normale menstruatie, ja miskramen kunnen wel eens voorkomen, we gaan het gewoon opnieuw proberen, dat was onze instelling.
Toen ging zwanger worden ineens heel snel
Ze zeggen wel eens als je zwanger bent geweest ben je vruchtbaarder dan ooit, nou misschien is die gezegde dan toch waar, want 3 maanden na de miskraam werd ik opnieuw zwanger. Helaas wist ik al snel dat dit weer een miskraam was, 2 dagen na de positieve test begon ik weer te bloeden en liepen mijn ‘zwangerschapstesten’ ook af. Hier hoefde dus geen echo aan te pas te komen.
Nouja dan maar weer opnieuw beginnen, en ja hoor een maand later was ik weer zwanger. Maar na 2 miskramen, sta je er anders in. Ik kon niet meer blij zijn maar was bang en onzeker, wat als dit weer fout gaat, wat als het nooit lukt. Vergeleken met mijn vorige zwangerschapstesten bleven testen zo licht dat ik besloot om een digitale clear blue test te doen, nou had ik dat maar nooit gedaan, want deze gaf ‘niet zwanger aan’ nou heeft clear blue best veel hormoon nodig om positief uit te slaan, dus besloot ik om toch maar even af te wachten. Een dag later, besloot ik de volgende clear blue test te doen en deze gaf 1-2 weken zwanger aan, wat dus betekent dat je 4 weken zwanger bent. Maar diezelfde dag kreeg ik alweer bloedverlies, en ik merkte dat de hoop steeds verder in mijn schoenen zakte. Dit was de zoveelste miskraam al..
Inmiddels was ik gestart met accupuntuur, sommige mensen zeggen er baat bij te hebben gehad en na accupuntuur een goede zwangerschap te hebben gehad. Ik wil gewoon alles proberen waardoor ik dit dus ben gaan doen ook. Omdat ik ook al een tijdje bezig was met ovulatie testen (op advies van de huisarts) zodat we onze eisprong konden timen, wanneer de testen opliepen en wanneer ze weer daalde, viel me een maand later iets aparts op mijn eisprong had ik 2 weken geleden gehad ongeveer en moest eigenlijk bijna weer menstrueren. Maar mijn ovulatie testen werden weer donkerder, ik begreep er niks van totdat een vriendin zei van doe eens een zwangerschapstest, want je hoort soms wel eens dat ovulatie testen reageren op het HCG hormoon.
Had nog 1 testje liggen, (eigenlijk een test die ik nooit gebruik, met blauwe inkt) maar goed had niks anders en had geen zin om naar de winkel te gaan. Maar toen ik hem deed, wist ik al. Had beter naar de winkel kunnen gaan want deze testen zijn zooo verschrikkelijk onduidelijk te zien, en deze testen geven ook nog eens vaak een indroog lijntje waardoor je dus vals positieve testen krijgt…
Inmiddels was ik ook alweer paar dagen over tijd en besloot ik maar na Kruidvat te gaan en de test te kopen die ik altijd gebruik. (ze worden nog eens rijk met mijn koop van testen haha)
Bij deze zwangerschap voelde ik me anders dan de andere zwangerschappen die ik positief testte, ik was misselijk, vreselijk moe, enorme pijnlijke borsten, enorme krampen maar meer krampen dat je baarmoeder aan het oprekken is en niet van die menstruatie krampen. Dus ja ik had hier een goed gevoel bij, en belde de verloskundige om een afspraak te maken voor een echo.
2 weken lang wachten is gewoon een hel na een verleden met miskramen en slaat de drang om te testen weer toe… Zeker als ik een dag geen kwaaltjes voelde.. dus daar gingen we weer!
Mijn testen bleven voor de verandering eens enorm donker en bleven donker, dus besloot ik vol goede moed om een clear Blue test erbij te halen, want was benieuwd wat die dan aangaf! En ja hoor 3+ weken wat dus betekent 6-7 weken zwanger. Dus mijn HCG was in een mooie stijgende lijn, want 3+ had ik nog geen enkele zwangerschap gehaald. Ondertussen ging ik ook nog steeds elke week na accupuntuur!
Bij deze zwangerschap besloot ik net als bij mijn eerste zwangerschap om weer mee te doen aan moeders voor moeders, deze zwangerschap voelde goed dus wilde me graag weer aanmelden. Dus kreeg je weer een test die je standaard moet doen vanuit hun om te checken of je echt zwanger bent. (Deze streep vervaagt ook nooit)
Maar op 11 juni 2021 had ik weer bloed verlies, maar dit was wel na gemeenschap, maar ik was toch ongerust en belde de verloskundige op en zij wist mij gerust te stellen dat je bloed vaatjes tijdens een zwangerschap gevoeliger zijn en dus kunnen bloeden bij bijvoorbeeld niezen of gemeenschap en dat het na een paar dagen dan wel weer gestopt moest zijn, en inderdaad op 14 juni 2021 was er geen bloed meer te bekennen! Pfoe wat een opluchting! Maar toch bleef ik door testen tot die echo! Dat testen gaf me toch een soort van hou vast.
Eindelijk was het dan zo ver, onze echo! We werden binnen geroepen en ging vol spanning liggen in die stoel, ondertussen had ik een week geen accupuntuur gehad omdat die vrouw ziek was. Maar de zwangerschap voelde goed, had kwaaltjes, de testen bleven donker!
Ze ging met het apparaat over m’n buik heen en ik staarde naar het scherm, en het duurde en duurde maar en ik dacht maar aan 1 ding oh het zal toch niet zo zijn dat er weer niks te zien is…. Maar eindelijk zagen we een zwarte vlek in m’n baarmoeder, die echt even zoeken was. Het vruchtzakje was namelijk enorm klein en we konden geen vruchtje zien, dus dat konden weer een paar dingen betekenen….
- Of ik was toch minder ver zwanger dan we dachten en dat het dus te klein is om iets te kunnen zien.
- Of mijn lichaam denkt dat ik nog zwanger ben, maar dat het een miskraam is/word maar mijn lichaam dit nog niet beseft.
Dus besloten ze om mij weer eens te laten bloed prikken en helaas kwam daar uit dat mijn HCG waarde niet hoog genoeg is voor de week dat ik zwanger zou moeten zijn en rekening mee moest houden dat het weer uit zou lopen op een miskraam! Maar heeft die accupuntuur dan toch z’n werk gedaan? Had ik die week na een andere accupuntuur moeten gaan? Wat als ik die week wel was gegaan? Allemaal vragen die natuurlijk door m’n hoofd dwarrelde, maar er helaas geen antwoorden op zult krijgen.
Een week na de echo begon ik bloed te verliezen, eindelijk dacht ik mijn lichaam heeft door dat het afgestoten moet worden.. Nou, mijn hemel ik heb nog nooit zo’n zware miskraam mee gemaakt, het leek net de start van een bevalling, al kan je een miskraam ook wel vergelijken met een bevalling, ligt er dan wel aan hoelang je al zwanger bent.
Ik liep al een paar dagen met enorme buik en rug weeen, en de miskraam wilde niet echt door zetten. Het werd zo erg dat ik midden in de nacht huilend de verloskundige heb gebeld, ik kon niet meer, heel m’n lijf deed zeer, en heel de dag/nacht had ik al dagen buik en rug weeen, waardoor ik vroeg of ze alsjeblieft medicatie wilde geven om de miskraam op te wekken maar dit deden ze niet en moest echt nog een paar dagen-tot een week afwachten want meestal zien ze dat na 2 weken een miskraam vanzelf op gang komt.
Na een week floepte er tijdens het plassen wat uit en de weeen verdwijnde als sneeuw voor de zon! Het gene wat er uit moest was er dus uit gekomen, na een week met heftige weeen was ik er echt klaar mee! En blij dat het erop zat, al had ik het liever anders gezien, maar goed.
Onderzoeken
Na deze miskramen hebben we besloten om toch onderzoeken te laten doen in Gent.
We besloten om het zwanger worden even los te laten, en de onderzoeken af te wachten. overigens hebben we wel gemeenschap gehad in de tussentijd maar niet meer getest op eisprong etc.
Zoals je hebt kunnen lezen is er niks bijzonders uit onze onderzoeken gekomen, en wil ik dan toch weer accupuntuur gaan oppakken, denk dat dat de vorige x toch heeft mee gespeeld. Vanaf nu willen we het dan ook weer samen gaan oppakken.
Helaas is het na die laatste miskraam niet meer gelukt om zwanger te worden, en dat is nu alweer ruim een jaar geleden. Inmiddels ben ik alweer een halfjaar bezig met ovulatie testen, maar ik kan geen piek meer vinden..Het lijkt wel of ik na de laatste heftige miskraam niet meer zwanger kan worden. Afgelopen week besloot ik daarom om Gent maar weer te mailen, over wat eventueel nog de mogelijkheden zijn. Ik wacht nog op antwoord hiervan.
De omgeving
De meeste mensen weten inmiddels van onze miskramen, onze vriendenkring, onze familie en meer mensen hoeven dit niet te weten, dacht ik.. Sinds een paar maanden zijn mijn man en ik getrouwd en ineens vinden mensen het blijkbaar nodig om de vraag te stellen ‘’zo nu jullie getrouwd zijn, wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen?’’ en dat wor5d niet 1 keer gevraagd, nee het word elke week gevraagd omdat ze beschuit met muisjes willen, terwijl er 2 andere al zwanger zijn… Ben ik de enige die van deze vraag gewoon boos worrdt? En ook nog eens brutaal vind? Want 1. Het gaat ze niks aan, 2. Sommige willen geen eens kinderen en 3. Deze vraag kan bij vele vrouwen en soms zelfs mannen kwetsend over komen, maar nee daar denken mensen niet aan! Ik zou zelf persoonlijk deze vraag niet eens durven stellen aan iemand, maar goed. Ik voelde me een beetje gedwongen om het daar ook openbaar te gaan maken, dus besloot ik om maar een gesprek aan te vragen met de baas om de hele situatie uit te leggen, hij reageerde gelukkig begripvol. Maar de volgende dag kreeg ik van managers weer dezelfde achterlijke vraag die ze elke dag al vragen, waarop ik geïrriteerd reageerde van kunnen jullie gewoon eens ophouden mij deze vraag te stellen, ja hoezo? Het is toch een normale vraag? En dat moment maakte mij zo kwaad, dat het me niks meer kon schelen en riep nou misschien omdat zwanger worden niet vanzelfsprekend is want heb al 4 miskramen gehad. Waarop het even stil was en vervolgens een reactie erop kreeg, ja heb ik ook gehad, bij ons is het ook gelukt dus gewoon opnieuw proberen en niet opgeven.
Dus omdat het bij jou wel gelukt is, is dat bij iedereen het geval? Nou dacht het niet.. merk dat ik tijdens het schrijven de woede weer in mij naar boven komt.
Bij mij valt het heel erg zwaar, dat het nog steeds niet gelukt is en dat er ook niks geks uit onderzoeken is gekomen, want je blijft met de onzekerheid zitten of het ooit nog gaat lukken en als het lukt of het dan ook blijft plakken.